Pałac w Kochanowicach – klasycystyczny pałac wybudowany w Kochanowicach na początku XIX wieku.

Pałac został wybudowany na planie prostokąta, o dwóch kondygnacjach z mansardowym dachem. Jedenastoosiowa fasada posiada centralny, trzyosiowy i trzykondygnacyjny ryzalit z dekoracją w postaci pilastrów i lizen.

Właścicielem pałacu w latach 1817–1928 była rodzina von Aulock, których kartusz herbowy zachował się nad wejściem do budynku. W 1929 roku, kręgowy Urząd Ziemski w Katowicach dokonał parcelacji majątku. W 1932 w pałac zaadaptowano na potrzeby oświatowe i otwarto sześcioklasową szkołę podstawową wraz z jednoklasową szkołą dokształcającą. Po II wojnie światowej, w murach pałacu urządzono szkołę podstawową oraz gimnazjum.

Historia Pawonkowa nierozerwalnie związana jest z historią miejscowego kościoła. Pierwszy drewniany - modrzewiowy kościół w Pawonkowie istniał już w 1376 roku.

Po pożarze wzniesiono następny ok. 1500 roku, który dotrwał do końca XVIII w. Do parafii należały miejscowości Pludry, Pietraszów, Zawadzkie, Łagiewniki Małe, Skrzydłowice i Dzielna. Pierwszym proboszczem o którym istnieje zapis w dokumentach parafialnych jest ksiądz proboszcz Jerzy Częstochomista. W XVII wieku fundatorem kościoła był ówczesny właściciel części Pawonkowa von Lassota, który miał decydujący głos w sprawie obsadzenia ówczesnej parafii.

Kościółek ten zbudowany z własnych funduszy proboszcza bez udziału patrona, był bardzo skromny, ubogi i maleńki. Ze swą bardzo niska powałą, jednym tylko okienkiem był on raczej wg słów wizytatora (1811) bardziej podobny do więzienia niż do kaplicy. Mieściło się w nim najwyżej 30 osób. Kapliczkę zdobiła jedynie mała wieżyczka z zawieszoną w niej sygnaturką. Brak stałego źródła na pokrycie kosztów remontów i konserwacji dał się kapliczce dotkliwie we znaki. O większych remontach względnie nowych nabytkach w ogóle nie mogło być mowy, a stary inwentarz z biegiem czasu prawie, że nie nadawał się już w ogóle do użytku. W roku 1818 budynek poddano gruntownemu remontowi. Wyklejono na nowo ściany, dano nową podłogę i dach, a w roku 1821 nową podmurówkę. Nową murowaną kaplicę wybudowano w roku 1870. Tak jak poprzednio nadano nowej kaplicy św. Jana Nepomucena za patrona. W związku z rozrastającą się coraz to bardziej parafia, kapliczka wnet okazała się za mała. Proboszcz Wick zabrał się więc do jej rozbudowy i w roku 1904 nowa budowla, stojąca do dziś dnia została ukończona. W roku 2003 została gruntownie odremontowana, dzięki staraniom obecnego proboszcza ks. Marcina Kulisza.

Ciasna, podobnie jak Zborowskie, znajdowała się na obszarze parafii lubeckiej i jeszcze na krótko przed wkopaniem kamieni na nowej granicy między Niemcami i Polską niektórzy jej mieszkańcy łudzili się, że wszystko zostanie po staremu i nie każą im chodzić do budującego się już kościoła w Zborowskiem. Ponieważ jednak granica stała się w roku 1922 faktem dokonanym a nieuchronne stało się również przyłączenie do nowej parafii. Ciasna weszła w skład kuracji w Zborowskiem, dla której jednostką nadrzędną stał się dekanat oleski (Archipresbyterat Rosenberg) z trzynastoma parafiami.

Kościół pod wezwaniem św. Anny w Lublińcu wzniesiony został w 1653 roku na ówczesnym przedmieściu. Jego fundatorem był właściciel dóbr lublinieckich, Andrzej Cellary. Świątynia została zbudowana na zrąb, jest jednonawowa, z dachem pokrytym gontem. Wnętrze zaprojektowane zostało w stylu barokowym.

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Lubecku - kościół w Lubecku, od 1994 sanktuarium maryjne z niewielkim obrazem Matki Boskiej o charakterze medalionu.

Kościół wzmiankowany jest od XIV wieku, gdzie wówczas istniała parafia, do której należały miejscowości Ciasna i Zborowskie. Ze względu na ponad dwustuletnią tradycję pielgrzymowania do tego kościoła mieszkańców Górnego Śląska, w roku 1994 biskup Jan Wieczorek ustanowił ten kościół sanktuarium.

Jednostka Wojskowa Komandosów w Lublińcu działa w czasie pokoju, kryzysu i wojny, zarówno w Polsce, jak i poza jej granicami. Rodowód jednostki sięga 1957 roku, kiedy to w Krakowie powstała kampania rozpoznawcza stacjonująca w koszarach 16. Batalionu Szturmowo-Rozpoznawczego. Na przestrzeni lat jednostka zmieniała swoją lokalizację (Dziwnów na Wyspie Wolin) oraz charakter organizacyjny (z kampanii przeistaczając się w 1. Batalion Szturmowy). W 1986 roku została przeniesiona do Lublińca.

W Cesarstwie Habsburgów Zamek Lubliniecki oraz inne dobra miasta przez 55 lat były przedmiotem zastawów, a od 1587 roku kolejno własnością rodów, m. in. Kochcickich. od 1645 roku hr. Cellarych, a od 1727 roku de Garnier. W 1742 r. w wyniku I wojny śląskiej, Dolny Śląsk i Księstwo Opolskie weszły w skład Królestwa Prus. Dlatego zamek stał się własnością kolejnych rodów m. in. hr. F. Grotowskiego i hr. A. Renarda, az wreszcie państwa pruskiego.

Kościół Świętego Jakuba Starszego Apostoła w Lubszy - murowana świątynia w Lubszy, wzniesiona w II połowie XIV w. lub na przełomie wieków XIV i XV, na miejscu drewnianego. Został on wzniesiony z kamienia pochodzącego z głazów narzutowych, które pozostawił wycofujący się lodowiec. Cały kościół, prócz wieży został otynkowany. Kościół jest orientowany. Zbudowany został w stylu gotyckim z cechami renesansowymi, które zostały wprowadzone w późniejszym czasie. Pierwotnie cały dach pokryty był gontami. Teren kościoła w 1827 r. powiększono o nowy cmentarz.