W Cesarstwie Habsburgów Zamek Lubliniecki oraz inne dobra miasta przez 55 lat były przedmiotem zastawów, a od 1587 roku kolejno własnością rodów, m. in. Kochcickich. od 1645 roku hr. Cellarych, a od 1727 roku de Garnier. W 1742 r. w wyniku I wojny śląskiej, Dolny Śląsk i Księstwo Opolskie weszły w skład Królestwa Prus. Dlatego zamek stał się własnością kolejnych rodów m. in. hr. F. Grotowskiego i hr. A. Renarda, az wreszcie państwa pruskiego.

Ścieżka przyrodniczo-dydaktyczna Na Brzozę (7 km) rozpoczyna się przy leśniczówce w Lubockiem, a kończy w Pawełkach przy Schronisku Młodzieżowym. Na jednym z przystanków turyści mogą podziwiać z wieży widokowej niezwykły pomnik przyrody - stanowisko prawie 100-letniego różanecznika katawbijskiego, zajmujące obszar 0,46 ha.

Pałac w Wierzbiu – wybudowany w miejscowości Wierzbie.

Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzi jeszcze park.

Obecnie odrestaurowany pałac w Wierzbiu stanowi własność prywatną. Teren otoczony ogrodzeniem, obowiązuje zakaz wstępu. 

Kościółek ten zbudowany z własnych funduszy proboszcza bez udziału patrona, był bardzo skromny, ubogi i maleńki. Ze swą bardzo niska powałą, jednym tylko okienkiem był on raczej wg słów wizytatora (1811) bardziej podobny do więzienia niż do kaplicy. Mieściło się w nim najwyżej 30 osób. Kapliczkę zdobiła jedynie mała wieżyczka z zawieszoną w niej sygnaturką. Brak stałego źródła na pokrycie kosztów remontów i konserwacji dał się kapliczce dotkliwie we znaki. O większych remontach względnie nowych nabytkach w ogóle nie mogło być mowy, a stary inwentarz z biegiem czasu prawie, że nie nadawał się już w ogóle do użytku. W roku 1818 budynek poddano gruntownemu remontowi. Wyklejono na nowo ściany, dano nową podłogę i dach, a w roku 1821 nową podmurówkę. Nową murowaną kaplicę wybudowano w roku 1870. Tak jak poprzednio nadano nowej kaplicy św. Jana Nepomucena za patrona. W związku z rozrastającą się coraz to bardziej parafia, kapliczka wnet okazała się za mała. Proboszcz Wick zabrał się więc do jej rozbudowy i w roku 1904 nowa budowla, stojąca do dziś dnia została ukończona. W roku 2003 została gruntownie odremontowana, dzięki staraniom obecnego proboszcza ks. Marcina Kulisza.

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Lubecku - kościół w Lubecku, od 1994 sanktuarium maryjne z niewielkim obrazem Matki Boskiej o charakterze medalionu.

Kościół wzmiankowany jest od XIV wieku, gdzie wówczas istniała parafia, do której należały miejscowości Ciasna i Zborowskie. Ze względu na ponad dwustuletnią tradycję pielgrzymowania do tego kościoła mieszkańców Górnego Śląska, w roku 1994 biskup Jan Wieczorek ustanowił ten kościół sanktuarium.

Pałac w Koszęcinie jest siedzibą Zespołu Pieśni i Tańca „Śląsk” od początku istnienia zespołu, w którym niegdyś królowa Marysieńka miała oczekiwać przez kilka tygodni na powrót małżonka Jana III Sobieskiego z odsieczy wiedeńskiej. Jest to jeden z największych w Polsce Zespołów Pałacowo-Parkowych z okresu neoklasycyzmu, zaliczony do I kategorii zabytków. Pałac jest budowlą składającą się z trzech niesymetrycznych skrzydeł. Najpiękniejsze, zachodnie - mieści Salę Balową i wychodzący na park taras, Salę Kominkową oraz Salę Zieloną, w której zachował się okrągły piec kaflowy w stylu empire. Wnętrza Pałacu wykorzystywane są do organizacji różnorodnych spotkań: bankietów, konferencji oraz szkoleń. Przy Kaplicy Pałacowej - obecnie kameralnej sali koncertowej, znajduje się wieża z tarasem widokowym. W obrębie siedziby mieści się także Pawilon im. Elwiry Kamińskiej oraz Dom Pracy Twórczej im. Adolfa Dygacza, które służą jako obiekty widowiskowo-dydaktyczne. Pałac otacza park krajobrazowy w stylu angielskim, założony w połowie XIX wieku, z pomnikami przyrody i malowniczo położonym stawem. Miejsce to znają wszyscy uczestnicy wielkoformatowych imprez plenerowych jak: „Święto Śląska” czy „Cietrzewisko”, które przyciągają corocznie kilka tysięcy osób.

Zarówno zrewitalizowane wnętrza jak i atmosfera historycznego miejsca, w którym od ponad pół wieku pracują i mieszkają artyści oraz „smaczna kuchnia” sprawiła, iż Pałac w Koszęcinie stał się miejscem komfortowego wypoczynku. Dodatkową atrakcją dla gości jest boisko do koszykówki, kort tenisowy oraz wypożyczalnia kijków do Nordic Walking. Wycieczki do siedziby Zespołu Pieśni i Tańca „Śląsk”, są popularną formą spędzenia wolnego czasu zarówno dla mieszkańców Powiatu Lublinieckiego, jak i turystów z całej Polski.

Pałac w miejscowości Czarny Las w powiecie lublinieckim wzniesiony przez Ferdinanda Zieglera na przełomie XIX i XX wieku.

Przed 1886 rokiem posiadłość Helenenthal nabył Ferdinand Ziegler, kupiec z Wrocławia. Na jego zlecenie na przełomie XIX i XX wieku wzniesiono tu rezydencję. W 1902 roku jako właściciel majątku Helenenthal wzmiankowany był G. Hoffmeister. W jego imieniu gospodarstwem zarządzał inspektor Bytomski. Przed 1905 rokiem dobra wróciły w ręce Ferdynanda Zieglera. Do kupca z Wrocławia należały przynajmniej do 1912 roku.

KOŚCIÓŁ ZAMKOWY

Najstarszym koszęcińskim kościołem był tzw. kościół zamkowy pw. Matki Bożej Wniebowziętej i śś. Męczenników Dionizego i Witalisa. Jego budowę w 1609 roku rozpoczął właściciel Koszęcina Andrzej Kochcicki. Przechodząc jednak na luteranizm i popierając Szwedów w wojnie trzydziestoletniej (1618-1648) nie dokończył budowy, a zlicytowany majątek kupił Mikołaj Filip von Rauthen. On to zakończył budowę kaplicy i całego kompleksu pałacowego. 29 lipca 1647 bp wrocławski Karol Franciszek Neander poświęcił kościół. Przy tej okazji ustalono też, że obowiązek utrzymania kaplicy i jej kapelana miał spoczywać na właścicielu zamku. W myśl fundacji ustanowionej przez hr. von Rauthena roztaczał on opiekę religijną nad poddanymi. W 1791 roku fundację, potwierdzając jej moc w sądzie w Brzegu, odnowił królewski radca handlowy hr. Teodor Muetzel. Pozwalała ona koszęcińskim katolikom każdorazowo odwoływać się do sądów, wtedy gdy ich prawa były łamane przez protestanckich właścicieli. Kaplica zamkowa była w rękach katolików do 1908 roku. Wtedy to na mocy ustaleń po wybudowaniu nowego kościoła parafialnego, przeszła w posiadanie protestantów, którymi opiekował się każdorazowy pastor ewangelicki z Piasku.

W Zborowskiem stoi – trzeba wyraźnie podkreślić, jeszcze stoi – budynek, ostatni z czterech będących kiedyś fabryką fajek glinianych. Nawet ulica, przy której się znajduje obiekt jest zabytkowa – Fabryczna, podobnie jak cała ta cześć wsi od ponad dwustu lat zwana Na Fabryce.