"Diabielski kamień" jest czerwonym granitem będący pozostałością zlodowacenia środkowopolskiego. Granit jest skałą magmową głębinową. Skały magmowe głębinowe zastygają na dużej głębokości, poszczególne kryształy tych skał są dobrze wykształcone. Granit ten zbudowany jest ze skaleni potasowych (o barwie czerwonej lub różowoczerwonej) z zielonkawą obwódką oligoklazu, kwarcu, hornblendy (ciemny kolor) oraz biotytu (o ciemnej barwie). Obwód kamienia wynosi 510 cm a wysokość 180 cm. Głaz został objęty ochroną prawną w 1957 roku poprzez uznanie za pomnij przyrody nieożywionej.

Muzeum Pro Memoria Edith Stein mieści się przy ulicy Edyty Stein 2 w Lublińcu, na piętrze domu Courantów – dziadków Edyty Stein, męczennicy i świętej Kościoła katolickiego, patronki Lublińca.

Muzeum zostało otwarte w 2009 roku. Jest to nowoczesny obiekt, składający się z dwóch sal: wystawienniczej – ze stałą ekspozycją poświęconą patronce oraz wielofunkcyjnej, wyposażonej w nowoczesny sprzęt audiowizualny, dzięki któremu możliwe jest organizowanie wystaw, wernisaży oraz pokazów.

Kościół Świętego Jakuba Starszego Apostoła w Lubszy - murowana świątynia w Lubszy, wzniesiona w II połowie XIV w. lub na przełomie wieków XIV i XV, na miejscu drewnianego. Został on wzniesiony z kamienia pochodzącego z głazów narzutowych, które pozostawił wycofujący się lodowiec. Cały kościół, prócz wieży został otynkowany. Kościół jest orientowany. Zbudowany został w stylu gotyckim z cechami renesansowymi, które zostały wprowadzone w późniejszym czasie. Pierwotnie cały dach pokryty był gontami. Teren kościoła w 1827 r. powiększono o nowy cmentarz.

Pałac Ludwika Karola von Ballestrema znajdujący się w miejscowości Kochcice w powiecie lublinieckim w województwie śląskim.

Kochcice i przylegający do nich majątek ziemski zostały nabyte przez Franciszka von Ballestrema na przełomie XIX i XX wieku. Ofiarował je swojemu synowi, Karolowi Ludwikowi von Ballestremowi, na którego polecenie w latach 1903-1909 zbudowano pałac w stylu neobarokowym. Wokół pałacu założono park – od północy w typie angielskim z dwoma zarybionymi stawami i bogatym drzewostanem, a od południa w stylu francuskim. Ponadto zbudowano gorzelnię i stajnię dla 30 koni. Hrabia Ballestrem uciekł z Górnego Śląska w 1945 roku. Pałac trafia w ręce miejscowej ludności i żołnierzy radzieckich, zostaje ograbiony z dzieł sztuki i częściowo zniszczony. Do roku 1952 w pałacu mieścił się ośrodkiem kolonijnym. Do roku 1962 był ośrodkiem szkolenia Kadr Rolniczych.

Od 20 marca 1963 roku w pałacu funkcjonuje Wojewódzki Ośrodek Rehabilitacji. Pałac jest zachowany w dobrym stanie. Dyrekcja Ośrodka została nagrodzona w 1992 roku Złotym Medalem Ministra Kultury i Sztuki za utrzymanie przypałacowego parku. W sąsiedztwie parku znajduje się kilka budynków gospodarczych z lat 1902-1903.

Pałac w Koszęcinie jest siedzibą Zespołu Pieśni i Tańca „Śląsk” od początku istnienia zespołu, w którym niegdyś królowa Marysieńka miała oczekiwać przez kilka tygodni na powrót małżonka Jana III Sobieskiego z odsieczy wiedeńskiej. Jest to jeden z największych w Polsce Zespołów Pałacowo-Parkowych z okresu neoklasycyzmu, zaliczony do I kategorii zabytków. Pałac jest budowlą składającą się z trzech niesymetrycznych skrzydeł. Najpiękniejsze, zachodnie - mieści Salę Balową i wychodzący na park taras, Salę Kominkową oraz Salę Zieloną, w której zachował się okrągły piec kaflowy w stylu empire. Wnętrza Pałacu wykorzystywane są do organizacji różnorodnych spotkań: bankietów, konferencji oraz szkoleń. Przy Kaplicy Pałacowej - obecnie kameralnej sali koncertowej, znajduje się wieża z tarasem widokowym. W obrębie siedziby mieści się także Pawilon im. Elwiry Kamińskiej oraz Dom Pracy Twórczej im. Adolfa Dygacza, które służą jako obiekty widowiskowo-dydaktyczne. Pałac otacza park krajobrazowy w stylu angielskim, założony w połowie XIX wieku, z pomnikami przyrody i malowniczo położonym stawem. Miejsce to znają wszyscy uczestnicy wielkoformatowych imprez plenerowych jak: „Święto Śląska” czy „Cietrzewisko”, które przyciągają corocznie kilka tysięcy osób.

Zarówno zrewitalizowane wnętrza jak i atmosfera historycznego miejsca, w którym od ponad pół wieku pracują i mieszkają artyści oraz „smaczna kuchnia” sprawiła, iż Pałac w Koszęcinie stał się miejscem komfortowego wypoczynku. Dodatkową atrakcją dla gości jest boisko do koszykówki, kort tenisowy oraz wypożyczalnia kijków do Nordic Walking. Wycieczki do siedziby Zespołu Pieśni i Tańca „Śląsk”, są popularną formą spędzenia wolnego czasu zarówno dla mieszkańców Powiatu Lublinieckiego, jak i turystów z całej Polski.

Ośrodek powstał z inicjatywy Jana Myrcika, w oparciu o jego zbiory dotyczące historii Ziemi Śląskiej, ze szczególnym uwzględnieniem terenów znajdujących się na mapie powiatu lublinieckiego. Ośrodek mieści się w czterech pomieszczeniach prywatnych właściciela.

Uroczyste otwarcie Ośrodka - z udziałem wielu znanych osobistości ze świata kultury i nauki a także środków przekazu - miało miejsce 3 maja 2001 roku. Ośrodek Prowadzi „Księgę Gości", w której znajduje się około dwa tysiące pochlebnych wpisów.

Przed Ośrodkiem znajduje się wielka gablota reklamowa, w której ukazane jest piękno Gminy Koszęcin i Powiatu Lublinieckiego.

We wrześniu 2008 roku odsłonięto przy muzeum interesujący i dużych rozmiarów pomnik poświęcony 370 poległym na różnych wojnach Koszęcinianom.

Zespół „Śląsk” powstał 1 lipca 1953 roku. Swój wyjątkowy charakter zawdzięcza założycielowi i twórcy Stanisławowi Hadynie - śląskiemu kompozytorowi i literatowi. Dziś „Słoneczna Republika” nosi imię swego długoletniego dyrektora generalnego i artystycznego. Rozwój Zespołu tworzyła także Elwira Kamińska - baletmistrz, choreograf i kierownik artystyczny. Wspólnie odcisnęli piętno, które zadecydowało o odmienności i oryginalności jednego z największych na świecie zespołów artystycznych, sięgających do bogactwa narodowego dziedzictwa kulturowego oraz spuścizny regionalnej.

Zespół przez dziesięciolecia dąży do perfekcji i najwyższej maestrii. Obecnie to instytucja kultury o ogromnych możliwościach wykonawczych, realizująca ok. 120 koncertów rocznie. „Śląsk” tworzy łącznie blisko 300 osób, z czego ponad sto należy do zespołu artystycznego, składającego się z chóru, baletu i orkiestry. Ten wielki Ambasador Polskiej Kultury wystąpił przeszło 8 tysięcy razy dla ponad 25 milionów widzów w 44 krajach, na pięciu kontynentach. Repertuar „Śląska” to wielka skarbnica polskiej kultury, z której Zespół czerpie inspiracje już przeszło sześć dekad. W swojej bogatej ofercie posiada programy galowe, wokalno-instrumentalne, edukacyjne, okolicznościowe, a także niepowtarzalne widowiska.

Od połowy XVII wieku przez kolejne trzy stulecia jeżowianie należeli do parafii w Sierakowie, a jeszcze wcześniej do Lubecka. Proboszczom lubeckim i sierakowskim świadczyli snopowe – inaczej dziesięcinę, znaną też tutaj jako podatek kościelny w pieniądzu i zbożu. Czynili tak do roku 1871, kiedy razem z mieszkańcami Sierakowa, Molnej, Wędziny i Panoszowa wykupili swoje zobowiązanie za ogólną sumę 1280 talarów. Zgodnie z urzędowym cennikiem (nie było „co łaska”) płacili również za różnorodne czynności duszpasterskie np. od chrztu 4 srebrne grosze czyli czeskie, od ślubu drugiej klasy 1 talar (ok. 32 grosze), od pogrzebu trzeciej klasy – 15, czwartej – 6 czeskich (połowa XVIII wieku). Parafianie przekazywali też kościołowi pieniądze w formie tzw. Fundacji, czyli kwot podlegających normalnemu oprocentowaniu, z czego ksiądz otrzymując pewną część zobowiązany był odprawić określoną ilość mszy.

Pałac w Wierzbiu – wybudowany w miejscowości Wierzbie.

Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzi jeszcze park.

Obecnie odrestaurowany pałac w Wierzbiu stanowi własność prywatną. Teren otoczony ogrodzeniem, obowiązuje zakaz wstępu.