Budynek przy ul. Sobieskiego powstał na przełomie XIX/XX w. i pełni funkcje więzienia. Budynek zbudowany jest z czerwonej, nieotynkowanej cegły. Otoczony jest wysokim murem. Budynek składa się z kilku połączonych ze sobą brył pod dachami dwuspadowymi. Elewacja szczytowa budynku zawiera okulusy oraz tynkowaną blendę. Elewacje te zwieńczone zostały sterczynami. Elewacje dłuższe zakończone są ceglanym gzymsem.

23 lutego 1922 r. Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej zakupiło z przeznaczeniem na Niższe Seminarium Duchowne były Zakład Wychowawczy im. Grottowskiego w Lublińcu. W 1925 r. rozpoczęto prace nad powiększaniem domu, który rozbudowano o dwa skrzydła. We wrześniu 1928 r. ukończono skrzydło zachodnie, a w 1930 r. wschodnie. W latach 1928-31 wybudowano (w ramach skrzydła wschodniego) kościół pw. św. Stanisława Kostki, służący przede wszystkim jako kaplica Niższego Seminarium Duchownego, którą poświęcił bp Stanisław Gall z Warszawy. Od 1956 r. w  podziemiach kościoła pw. Świętego Stanisława Kostki, znajduje się kaplica, która nosi wezwanie Matki Bożej Fatimskiej.

Tablica pamiątkowa upamiętniająca pobyt marszałka Józefa Piłsudskiego w Lublińcu.

Zespół „Śląsk” powstał 1 lipca 1953 roku. Swój wyjątkowy charakter zawdzięcza założycielowi i twórcy Stanisławowi Hadynie - śląskiemu kompozytorowi i literatowi. Dziś „Słoneczna Republika” nosi imię swego długoletniego dyrektora generalnego i artystycznego. Rozwój Zespołu tworzyła także Elwira Kamińska - baletmistrz, choreograf i kierownik artystyczny. Wspólnie odcisnęli piętno, które zadecydowało o odmienności i oryginalności jednego z największych na świecie zespołów artystycznych, sięgających do bogactwa narodowego dziedzictwa kulturowego oraz spuścizny regionalnej.

Zespół przez dziesięciolecia dąży do perfekcji i najwyższej maestrii. Obecnie to instytucja kultury o ogromnych możliwościach wykonawczych, realizująca ok. 120 koncertów rocznie. „Śląsk” tworzy łącznie blisko 300 osób, z czego ponad sto należy do zespołu artystycznego, składającego się z chóru, baletu i orkiestry. Ten wielki Ambasador Polskiej Kultury wystąpił przeszło 8 tysięcy razy dla ponad 25 milionów widzów w 44 krajach, na pięciu kontynentach. Repertuar „Śląska” to wielka skarbnica polskiej kultury, z której Zespół czerpie inspiracje już przeszło sześć dekad. W swojej bogatej ofercie posiada programy galowe, wokalno-instrumentalne, edukacyjne, okolicznościowe, a także niepowtarzalne widowiska.

Herby były niewielką miejscowością graniczną, powstałą pomiędzy dawnym  zaborem pruskim i rosyjskim. Część miejscowości, nazywana Herby Polskie (Herby Stare – tak jak dawna stacja kolejowa), należała do parafii w Blachowni (obecnie archidiecezja częstochowska), a druga część, zwana Herby Śląskie (Herby Nowe), należała do parafii w Kochanowicach, później zaś  do  parafii  w  Olszynie.  Pierwszymi budynkami nadgranicznymi były: drewniana gospoda z 1866 roku oraz budynki celne powstałe po pruskiej stronie w 1887 roku. W 1913 roku w Herbach Śląskich wystawiono pomnik upamiętniający 100-lecie Bitwy  Narodów  pod  Lipskiem, w 1925 roku przebudowano go na pomnik poświęcony Powstańcom Śląskim. W 1954 roku obie miejscowości połączono ze sobą. W latach 1958–1972 Herby posiadały status osiedla, a w 1973 roku nadano im status gminy.

Budynek przy ul. Paderewskiego 5 zbudowano w 1909-10 r. W budynku mieścił się dawniej główny urząd statystyczny. Budynek murowany jest z cegły i wzniesiony na planie podobnym do prostokąta (niesymetryczny). Jest dwukondygnacyjny z wysokim użytkowym poddaszem. Budynek posiada elewację dziewięcioosiową i pokryty jest czterospadowym dachem (nad ryzalitami dwuspadowym) wykonanym z dachówki ceramicznej karpiówki. W osi środkowej piętra znajduje się balkon z płytową balustradą podparty dwiema gładkimi kolumnami. Osłania on wejście główne do budynku tworząc sklepienie łukowe pełne. Szczyty ryzalitów zakończone zostały wolutowo.

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Lubecku - kościół w Lubecku, od 1994 sanktuarium maryjne z niewielkim obrazem Matki Boskiej o charakterze medalionu.

Kościół wzmiankowany jest od XIV wieku, gdzie wówczas istniała parafia, do której należały miejscowości Ciasna i Zborowskie. Ze względu na ponad dwustuletnią tradycję pielgrzymowania do tego kościoła mieszkańców Górnego Śląska, w roku 1994 biskup Jan Wieczorek ustanowił ten kościół sanktuarium.

W centrum wsi ulokowany jest kościół pw. św. Jana Chrzciciela z przylegającym cmentarzem, wybudowany w latach 60. XX w.

Woźniki są wzmiankowane w dokumencie biskupa krakowskiego Fulka z 1206 r. Prawdopodobnie pod koniec XIII w. miasto posiadało drewniany kościół pod wezwaniem św. Walentego (wzmiankowany w 1490 r.). Na tym samym miejscu w roku 1696 wzniesiono nowy drewniany kościół, również pod tym samym wezwaniem. Po lokacji miasta (przed 1386 r.) wybudowano drugi kościół pod wezwaniem św. Katarzyny, który po zmianie lokacji w połowie XV w. stał się centrum parafii. Kościół parafialny został ujęty w rejestrze zabytków. Decyzją Wojewódzkiego Oddziału Ochrony Zabytków w Częstochowie z 16 grudnia 1997 r., wpisano dodatkowo do rejestru zabytków 17 przedmiotów ruchomych (m.in. ołtarze, rzeźby, kielichy i inne przedmioty kultu)[1]. Na terenie parafii znajduje się też zabytkowy kościół św. Walentego.