Zespół „Śląsk” powstał 1 lipca 1953 roku. Swój wyjątkowy charakter zawdzięcza założycielowi i twórcy Stanisławowi Hadynie - śląskiemu kompozytorowi i literatowi. Dziś „Słoneczna Republika” nosi imię swego długoletniego dyrektora generalnego i artystycznego. Rozwój Zespołu tworzyła także Elwira Kamińska - baletmistrz, choreograf i kierownik artystyczny. Wspólnie odcisnęli piętno, które zadecydowało o odmienności i oryginalności jednego z największych na świecie zespołów artystycznych, sięgających do bogactwa narodowego dziedzictwa kulturowego oraz spuścizny regionalnej.

Zespół przez dziesięciolecia dąży do perfekcji i najwyższej maestrii. Obecnie to instytucja kultury o ogromnych możliwościach wykonawczych, realizująca ok. 120 koncertów rocznie. „Śląsk” tworzy łącznie blisko 300 osób, z czego ponad sto należy do zespołu artystycznego, składającego się z chóru, baletu i orkiestry. Ten wielki Ambasador Polskiej Kultury wystąpił przeszło 8 tysięcy razy dla ponad 25 milionów widzów w 44 krajach, na pięciu kontynentach. Repertuar „Śląska” to wielka skarbnica polskiej kultury, z której Zespół czerpie inspiracje już przeszło sześć dekad. W swojej bogatej ofercie posiada programy galowe, wokalno-instrumentalne, edukacyjne, okolicznościowe, a także niepowtarzalne widowiska.

Historia Pawonkowa nierozerwalnie związana jest z historią miejscowego kościoła. Pierwszy drewniany - modrzewiowy kościół w Pawonkowie istniał już w 1376 roku.

Po pożarze wzniesiono następny ok. 1500 roku, który dotrwał do końca XVIII w. Do parafii należały miejscowości Pludry, Pietraszów, Zawadzkie, Łagiewniki Małe, Skrzydłowice i Dzielna. Pierwszym proboszczem o którym istnieje zapis w dokumentach parafialnych jest ksiądz proboszcz Jerzy Częstochomista. W XVII wieku fundatorem kościoła był ówczesny właściciel części Pawonkowa von Lassota, który miał decydujący głos w sprawie obsadzenia ówczesnej parafii.

Panoramę wsi wieńczy neobarokowy kościół parafialny p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego  wybudowany w latach 1922-1923. Pod przewodnictwem miejscowego Proboszcza parafianie podejmują wiele inicjatyw służących odnowie wsi oraz zachowaniu dziedzictwa kulturowego historycznego miejscowości. Duża część tych działań np. obchody tradycyjnych świąt, dożynki wiejskie, realizowana jest na terenie otaczającym Kościół Parafialny p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego, a część  również w samym kościele. Z tego punktu widzenia kościół i otaczający go teren posiadają szczególne znaczenie dla zaspokajania potrzeb społeczno-duchowych mieszkańców wsi Zborowskie. Ze względu na cechy funkcjonalno-przestrzenne  terenu, na którym znajduje się kościółek jak i sam zabytkowy charakter tej świątyni i kościół i teren mogą w jeszcze większym stopniu realizować potrzeby lokalnej społeczności. 

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Lubecku - kościół w Lubecku, od 1994 sanktuarium maryjne z niewielkim obrazem Matki Boskiej o charakterze medalionu.

Kościół wzmiankowany jest od XIV wieku, gdzie wówczas istniała parafia, do której należały miejscowości Ciasna i Zborowskie. Ze względu na ponad dwustuletnią tradycję pielgrzymowania do tego kościoła mieszkańców Górnego Śląska, w roku 1994 biskup Jan Wieczorek ustanowił ten kościół sanktuarium.

KOŚCIÓŁ ZAMKOWY

Najstarszym koszęcińskim kościołem był tzw. kościół zamkowy pw. Matki Bożej Wniebowziętej i śś. Męczenników Dionizego i Witalisa. Jego budowę w 1609 roku rozpoczął właściciel Koszęcina Andrzej Kochcicki. Przechodząc jednak na luteranizm i popierając Szwedów w wojnie trzydziestoletniej (1618-1648) nie dokończył budowy, a zlicytowany majątek kupił Mikołaj Filip von Rauthen. On to zakończył budowę kaplicy i całego kompleksu pałacowego. 29 lipca 1647 bp wrocławski Karol Franciszek Neander poświęcił kościół. Przy tej okazji ustalono też, że obowiązek utrzymania kaplicy i jej kapelana miał spoczywać na właścicielu zamku. W myśl fundacji ustanowionej przez hr. von Rauthena roztaczał on opiekę religijną nad poddanymi. W 1791 roku fundację, potwierdzając jej moc w sądzie w Brzegu, odnowił królewski radca handlowy hr. Teodor Muetzel. Pozwalała ona koszęcińskim katolikom każdorazowo odwoływać się do sądów, wtedy gdy ich prawa były łamane przez protestanckich właścicieli. Kaplica zamkowa była w rękach katolików do 1908 roku. Wtedy to na mocy ustaleń po wybudowaniu nowego kościoła parafialnego, przeszła w posiadanie protestantów, którymi opiekował się każdorazowy pastor ewangelicki z Piasku.

Pałac w Kochanowicach – klasycystyczny pałac wybudowany w Kochanowicach na początku XIX wieku.

Pałac został wybudowany na planie prostokąta, o dwóch kondygnacjach z mansardowym dachem. Jedenastoosiowa fasada posiada centralny, trzyosiowy i trzykondygnacyjny ryzalit z dekoracją w postaci pilastrów i lizen.

Właścicielem pałacu w latach 1817–1928 była rodzina von Aulock, których kartusz herbowy zachował się nad wejściem do budynku. W 1929 roku, kręgowy Urząd Ziemski w Katowicach dokonał parcelacji majątku. W 1932 w pałac zaadaptowano na potrzeby oświatowe i otwarto sześcioklasową szkołę podstawową wraz z jednoklasową szkołą dokształcającą. Po II wojnie światowej, w murach pałacu urządzono szkołę podstawową oraz gimnazjum.

Pałac w Wierzbiu – wybudowany w miejscowości Wierzbie.

Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzi jeszcze park.

Obecnie odrestaurowany pałac w Wierzbiu stanowi własność prywatną. Teren otoczony ogrodzeniem, obowiązuje zakaz wstępu. 

Od połowy XVII wieku przez kolejne trzy stulecia jeżowianie należeli do parafii w Sierakowie, a jeszcze wcześniej do Lubecka. Proboszczom lubeckim i sierakowskim świadczyli snopowe – inaczej dziesięcinę, znaną też tutaj jako podatek kościelny w pieniądzu i zbożu. Czynili tak do roku 1871, kiedy razem z mieszkańcami Sierakowa, Molnej, Wędziny i Panoszowa wykupili swoje zobowiązanie za ogólną sumę 1280 talarów. Zgodnie z urzędowym cennikiem (nie było „co łaska”) płacili również za różnorodne czynności duszpasterskie np. od chrztu 4 srebrne grosze czyli czeskie, od ślubu drugiej klasy 1 talar (ok. 32 grosze), od pogrzebu trzeciej klasy – 15, czwartej – 6 czeskich (połowa XVIII wieku). Parafianie przekazywali też kościołowi pieniądze w formie tzw. Fundacji, czyli kwot podlegających normalnemu oprocentowaniu, z czego ksiądz otrzymując pewną część zobowiązany był odprawić określoną ilość mszy.

Pałac w miejscowości Czarny Las w powiecie lublinieckim wzniesiony przez Ferdinanda Zieglera na przełomie XIX i XX wieku.

Przed 1886 rokiem posiadłość Helenenthal nabył Ferdinand Ziegler, kupiec z Wrocławia. Na jego zlecenie na przełomie XIX i XX wieku wzniesiono tu rezydencję. W 1902 roku jako właściciel majątku Helenenthal wzmiankowany był G. Hoffmeister. W jego imieniu gospodarstwem zarządzał inspektor Bytomski. Przed 1905 rokiem dobra wróciły w ręce Ferdynanda Zieglera. Do kupca z Wrocławia należały przynajmniej do 1912 roku.