Północne obrzeże Lublińca zamyka wzniesienie zwane "Kochcicką Górką" (wys. 285 m). Na samym szczycie tego wzgórza stoi masywny bunkier obronny (jeden z czterech znajdujących się w Lublińcu). Powstał on niemal przed samym wybuchem wojny, kiedy to latem 1939 roku rozpoczęto gorączkowe prace przy budowie fortyfikacji dla 7. Dywizji Piechoty.

Polowy schron piechoty w odmianie stosunkowo rzadko stosowanej na Śląsku - do ognia czołowego. Schron pierwotnie znajdował się na stacji kolejowej, jednakże po nieudanych próbach rozebrania go, został przewieziony koleją poza miasto i zrzucony do rowu. Dzięki temu można przyjrzeć się szczegółom konstrukcyjnym zwykle niedostępnym do zwiedzania - płyta wylewki pod fundament czy fragmenty zbrojenia stropowego.

W Cesarstwie Habsburgów Zamek Lubliniecki oraz inne dobra miasta przez 55 lat były przedmiotem zastawów, a od 1587 roku kolejno własnością rodów, m. in. Kochcickich. od 1645 roku hr. Cellarych, a od 1727 roku de Garnier. W 1742 r. w wyniku I wojny śląskiej, Dolny Śląsk i Księstwo Opolskie weszły w skład Królestwa Prus. Dlatego zamek stał się własnością kolejnych rodów m. in. hr. F. Grotowskiego i hr. A. Renarda, az wreszcie państwa pruskiego.