Powstanie ok. XIX wieku

Budynek szpitala żeńskiego założony został na planie prostokąta z ryzalitem w części środkowej i bocznych. Budynek jest dwu- i trzykondygnacyjny z użytkowym poddaszem. Budynek nakryty jest dachem wielospadowym oraz mansardowym z naczółkiem. W połaci dachu ulokowane są duże lukarny i okna w kształcie powieki.

Woźniki są wzmiankowane w dokumencie biskupa krakowskiego Fulka z 1206 r. Prawdopodobnie pod koniec XIII w. miasto posiadało drewniany kościół pod wezwaniem św. Walentego (wzmiankowany w 1490 r.). Na tym samym miejscu w roku 1696 wzniesiono nowy drewniany kościół, również pod tym samym wezwaniem. Po lokacji miasta (przed 1386 r.) wybudowano drugi kościół pod wezwaniem św. Katarzyny, który po zmianie lokacji w połowie XV w. stał się centrum parafii. Kościół parafialny został ujęty w rejestrze zabytków. Decyzją Wojewódzkiego Oddziału Ochrony Zabytków w Częstochowie z 16 grudnia 1997 r., wpisano dodatkowo do rejestru zabytków 17 przedmiotów ruchomych (m.in. ołtarze, rzeźby, kielichy i inne przedmioty kultu)[1]. Na terenie parafii znajduje się też zabytkowy kościół św. Walentego.

Altana Drewniana w Ogrodzie Plebańskim znajduje się przy ul. Wolności 1 przy kościele parafialnym w Boronowie.

Konstrukcja Belkowa Altany pochodzi ze starej bramki cmentarnej z 1621 r. (data wypisana na jednej z belek). Natomiast obicie gontowe z I połowy XX wieku.

Obiekt został wpisany do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na podstawie UCHWAŁY NR 58/XXV/2012 z dnia 26 września 2012 r.

Kapliczka Św. Jana Nepomucena powstała w 1925 r. Znajduje się w miejscowości Hucisko przy ul. Różanej.

Została wpisana do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na podstawie UCHWAŁY NR 59/XXV/2012 z dnia 26 września 2012 r.

Północne obrzeże Lublińca zamyka wzniesienie zwane "Kochcicką Górką" (wys. 285 m). Na samym szczycie tego wzgórza stoi masywny bunkier obronny (jeden z czterech znajdujących się w Lublińcu). Powstał on niemal przed samym wybuchem wojny, kiedy to latem 1939 roku rozpoczęto gorączkowe prace przy budowie fortyfikacji dla 7. Dywizji Piechoty.

Istnieją pewne niezgodności co do czasu powstania obiektu. Katalog zabytków sztuki w Polsce z 1961 roku podaje 1696 rok jako datę budowy kościoła . Według Bernarda Szczecha, badacza historii ziemi woźnickiej który przeanalizował dokumenty źródłowe, jest to jedynie data remontu kościoła, zaś najstarsza wzmianka pochodzi już z 1497 roku, kiedy to pan dziedziczny na Woźnikach podarował kościołowi św. Katarzyny niwy i łąkę na Staromieściu "za kaplicą". Ten sam historyk odwołuje się do zapisów księdza Zgorkowica z 1664 roku, który zakładając swoja księgę na wstępie podał informacje, że wiara katolicka wszczepiona na ziemi woźnickiej od wieków najpierw przez kościół św. Walentego, a potem przez kościół św. Katarzyny.

Polowy schron piechoty do ognia bocznego. Jego uzbrojenie miały stanowić dwa ckm-y na podstawie polowej. Schron zachowany w stosunkowo dobrym stanie, gdyż znajduje się na terenie posesji. Jedna ze strzelnic jest zamurowana, ściany pobielone. Obiekt do niedawna służył jako składzik, teraz zarośnięty pajęczynami. Schronu przed wojną najprawdopodobniej nie zdążono obsypać ziemią. Nosi ślady ostrzału.

Pałac w Wierzbiu – wybudowany w miejscowości Wierzbie.

Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzi jeszcze park.

Obecnie odrestaurowany pałac w Wierzbiu stanowi własność prywatną. Teren otoczony ogrodzeniem, obowiązuje zakaz wstępu. 

Stodoła w Zespole Pofolwarcznym powstała w II połowie XIX wieku. Obecnie stanowi własność prywatną i  pełni funkcję myjni samochodowej, zakładu. Obiekt znajduje się przy ul. Koszęcińskiej w Boronowie.

Stodoła w Zespole Pofolwarcznym została wpisana do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na podstawie UCHWAŁY NR 58/XXV/2012 z dnia 26 września 2012 r.

Na początku XIX wieku dobra Panoszów i Zborowskie wraz z przyległymi folwarkami były własnością Edwarda von Kościelskiego. Być może to za jego czasów przy folwarku w Patoce wzniesiono pałac, który został przebudowany i powiększony przez księcia Hugo von Radolina, pod koniec XIX w. Książę wywodził się z polskiego rodu rycerskiego – Radolińskich – jego przodkowie posiadali liczne majątki na terenie Wielkopolski.

Pod koniec XVIII w. rodzina uzyskała z rąk króla pruskiego tytuł hrabiowski. Hugo hrabia Radolin-Radoliński w 1888 r. otrzymał tytuł księcia pruskiego i zmienił nazwisko na von Radolin. Mniej więcej w tym samym czasie nabył majątki na Górnym Śląsku, wśród których znalazły się folwarki Panoszów i Patoka. Ostatnim właścicielem przed 1945 r. był Herman Reemtsma.