Pierwsze wzmianki o kościele pochodzą z 1347 i 1490 roku, choć parafia istnieje od XIII wieku. Jeszcze w 1569 roku kościół był drewniany, kryty gontem wspomina się również o belkach i drewnie użytym do naprawy. Na początku XVII wieku, w latach 1607-1608 na miejscu starego drewnianego zbudowano nowy kościół murowany, z wykorzystaniem pozostałości po starej budowli. Przebudowany w 1756 roku, uległ spaleniu w 1789 roku. Prace związane z odbudową rozpoczęły się w 1811 roku.

Kościół pw. Najśw. Serca Pana Jezusa z 1910 r., obecny kościół w Kochcicach znajduje się w miejscu, gdzie ostatni feudalny pan tutejszego zamku, hrabia Ludwik Karol Ballestrem miał swoją stajnię. Została ona przebudowana w latach 1945 – 46.

Na początku XIX wieku dobra Panoszów i Zborowskie wraz z przyległymi folwarkami były własnością Edwarda von Kościelskiego. Być może to za jego czasów przy folwarku w Patoce wzniesiono pałac, który został przebudowany i powiększony przez księcia Hugo von Radolina, pod koniec XIX w. Książę wywodził się z polskiego rodu rycerskiego – Radolińskich – jego przodkowie posiadali liczne majątki na terenie Wielkopolski.

Pod koniec XVIII w. rodzina uzyskała z rąk króla pruskiego tytuł hrabiowski. Hugo hrabia Radolin-Radoliński w 1888 r. otrzymał tytuł księcia pruskiego i zmienił nazwisko na von Radolin. Mniej więcej w tym samym czasie nabył majątki na Górnym Śląsku, wśród których znalazły się folwarki Panoszów i Patoka. Ostatnim właścicielem przed 1945 r. był Herman Reemtsma.

Ciasna, podobnie jak Zborowskie, znajdowała się na obszarze parafii lubeckiej i jeszcze na krótko przed wkopaniem kamieni na nowej granicy między Niemcami i Polską niektórzy jej mieszkańcy łudzili się, że wszystko zostanie po staremu i nie każą im chodzić do budującego się już kościoła w Zborowskiem. Ponieważ jednak granica stała się w roku 1922 faktem dokonanym a nieuchronne stało się również przyłączenie do nowej parafii. Ciasna weszła w skład kuracji w Zborowskiem, dla której jednostką nadrzędną stał się dekanat oleski (Archipresbyterat Rosenberg) z trzynastoma parafiami.

Kapliczka na rzucie prostokąta, z dwuspadowym dachem. W bocznych ścianach niewielkie okna o łukowym zwieńczeniu. Obszerne wejście o łukowym zwieńczeniu, zamknięte metalowymi drzwiami. W szczycie zawieszona skrzynka z figurą Matki Bożej Niepokalanej. Do dachu w szczycie przybity drewniany krzyż.

Początki Olszyny datowane są na koniec XIII wieku. W okresie nowożytnym mieszkańcy zajmowali się wypalaniem węgla drzewnego i wydobywaniem rudy żelaza. Wierni z Olszyny uczęszczali do kościoła w Cieszowej, będącego filią  parafii  w   Sadowie. W miejscowości  znajdowała się murowana  kaplica z dzwonem, która została rozebrana w 1873 roku. W jej miejscu postawiono duży głaz narzutowy, który miał chronić miejsce przed plądrowaniem grobowców znajdujących się pod dawną  kaplicą.

Zajazd powstał w I połowie XIX wieku. Obecnie pełni funkcję rozbudowanego sklepu wraz z restauracją. Znajduje się przy ul. Wojska Polskiego 1.

Obiekt został wpisany do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na podstawie UCHWAŁY NR 58/XXV/2012 z dnia 26 września 2012 r.

Istnieją pewne niezgodności co do czasu powstania obiektu. Katalog zabytków sztuki w Polsce z 1961 roku podaje 1696 rok jako datę budowy kościoła . Według Bernarda Szczecha, badacza historii ziemi woźnickiej który przeanalizował dokumenty źródłowe, jest to jedynie data remontu kościoła, zaś najstarsza wzmianka pochodzi już z 1497 roku, kiedy to pan dziedziczny na Woźnikach podarował kościołowi św. Katarzyny niwy i łąkę na Staromieściu "za kaplicą". Ten sam historyk odwołuje się do zapisów księdza Zgorkowica z 1664 roku, który zakładając swoja księgę na wstępie podał informacje, że wiara katolicka wszczepiona na ziemi woźnickiej od wieków najpierw przez kościół św. Walentego, a potem przez kościół św. Katarzyny.

W centrum wsi ulokowany jest kościół pw. św. Jana Chrzciciela z przylegającym cmentarzem, wybudowany w latach 60. XX w.

Kaplica pod wezwaniem. Podwyższenia Krzyża Św. Kaplica jest murowana, wewnątrz znajdują się rzeźby:
– grupa Ukrzyżowania o charakterze barokowo-ludowym oraz posąg św. Jana Nepomucena.