Polowy schron piechoty w odmianie stosunkowo rzadko stosowanej na Śląsku - do ognia czołowego. Schron pierwotnie znajdował się na stacji kolejowej, jednakże po nieudanych próbach rozebrania go, został przewieziony koleją poza miasto i zrzucony do rowu. Dzięki temu można przyjrzeć się szczegółom konstrukcyjnym zwykle niedostępnym do zwiedzania - płyta wylewki pod fundament czy fragmenty zbrojenia stropowego.

Budynek starej portierni powstał na przełomie XIX/XX w. i założony został na planie zbliżonym do kwadratu. Budynek wzniesiony jest z cegły otynkowanej i nakryty jest wielospadowym dachem z dachówki w którym mieści się ślepa wystawka. Budynek jest jednokondygnacyjny z dwukondygnacyjną wieżą w narożu. W przyziemiu wieży znajduje się małe okno zamknięte łukiem odcinkowym. Powyżej wieża wsparta jest podporą i po obu stronach której mieści dwa okna w półkoliście zamkniętych wnękach. Wieża nakryta jest dachem płaskim. Pozostałe elewacje budynku zawierają proste otwory drzwiowe i okienne zaakcentowane masywnymi parapetami.

Budynek portierni szpitala jest parterowy z użytkowym poddaszem. Budynek wzniesiony został z cegły i otynkowany. Budynek nakryty jest dachem wielospadowym z wystawką. Budynek posiada prostokątne otwory okienne i drzwiowe obwiedzione tynkowanymi opaskami.

Tablica upamiętniająca Konrada Mańkę, harcerza i organizatora lublinieckiego ruchu oporu, zamordowanego przez hitlerowców 14 lipca 1942 roku. Tablica umieszczona na budynku, w którym mieszkał i działał w latach 1939-40.

Komora Celna i Posterunek Straży Granicznej znajduje się przy ul. Bocznej 5. Obiekt powstał w II połowie XIX wieku. Obecnie jest to budynek mieszkalny i stanowi własność prywatną.

Woźniki są wzmiankowane w dokumencie biskupa krakowskiego Fulka z 1206 r. Prawdopodobnie pod koniec XIII w. miasto posiadało drewniany kościół pod wezwaniem św. Walentego (wzmiankowany w 1490 r.). Na tym samym miejscu w roku 1696 wzniesiono nowy drewniany kościół, również pod tym samym wezwaniem. Po lokacji miasta (przed 1386 r.) wybudowano drugi kościół pod wezwaniem św. Katarzyny, który po zmianie lokacji w połowie XV w. stał się centrum parafii. Kościół parafialny został ujęty w rejestrze zabytków. Decyzją Wojewódzkiego Oddziału Ochrony Zabytków w Częstochowie z 16 grudnia 1997 r., wpisano dodatkowo do rejestru zabytków 17 przedmiotów ruchomych (m.in. ołtarze, rzeźby, kielichy i inne przedmioty kultu)[1]. Na terenie parafii znajduje się też zabytkowy kościół św. Walentego.

Od połowy XVII wieku przez kolejne trzy stulecia jeżowianie należeli do parafii w Sierakowie, a jeszcze wcześniej do Lubecka. Proboszczom lubeckim i sierakowskim świadczyli snopowe – inaczej dziesięcinę, znaną też tutaj jako podatek kościelny w pieniądzu i zbożu. Czynili tak do roku 1871, kiedy razem z mieszkańcami Sierakowa, Molnej, Wędziny i Panoszowa wykupili swoje zobowiązanie za ogólną sumę 1280 talarów. Zgodnie z urzędowym cennikiem (nie było „co łaska”) płacili również za różnorodne czynności duszpasterskie np. od chrztu 4 srebrne grosze czyli czeskie, od ślubu drugiej klasy 1 talar (ok. 32 grosze), od pogrzebu trzeciej klasy – 15, czwartej – 6 czeskich (połowa XVIII wieku). Parafianie przekazywali też kościołowi pieniądze w formie tzw. Fundacji, czyli kwot podlegających normalnemu oprocentowaniu, z czego ksiądz otrzymując pewną część zobowiązany był odprawić określoną ilość mszy.

Kapliczka p.w. Św. Jana Nepomucena w Lubszy powstała pod koniec XVIII wieku.

Kapliczka stoi na terenie ogrodów parafii p.w. Św. Jakuba Starszego z wejściem na ulicę. Obok rośnie stary jawor. Kapliczka ustawiona jest na wzniesieniu, tylna jej część jest niższa, by zachować poziom.

Na szczególną uwagę zasługuje Sala Tradycji Magistrali Węglowej Śląsk – Porty im. inż. Józefa Nowkuńskiego, gdzie istnieje możliwość zwiedzania i zapoznania się z historią Magistrali Węglowej Śląsk – Porty, największą inwestycją komunikacyjną w II Rzeczpospolitej, wybudowaną w latach 1925 – 1933 (magistrala węglowa umożliwiła bezpośrednie połączenie Śląska z Gdynią).

Kapliczka Św. Jana Nepomucena znajduje się przy ul. Wolności 1 przy kościele parafialnym. Pochodzi z II połowy XVIII wieku.

Została wpisana do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na podstawie UCHWAŁY NR 58/XXV/2012 z dnia 26 września 2012 r.

Budynek mieszkalny znajduje się przy ul. Wolności 4 w Boronowie. Pochodzi z początku XX wieku.

Został wpisany do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na podstawie UCHWAŁY NR 58/XXV/2012 z dnia 26 września 2012 r.