Miejscowość Kochanowice należała wcześniej do parafii Lubecko. W 1785 roku utworzono  lokalię  w  Lisowie, do  której  przyłączono  również  Kochanowice. W latach 1812–1815 właściciel Kochanowic, Sylwiusz von Aulock, uczestniczył w kampanii wojennej Prus przeciwko wojskom napoleońskim. Szlachcic uczynił wówczas ślub, że jeśli powróci szczęśliwie do domu, wybuduje z własnych środków kościół w Kochanowicach. Kamień węgielny pod kościół wmurowano 12 marca 1822 roku, a już we wrześniu 1823 roku umieszczono kulę na wieży kościoła. Świątynia jest obiektem późnoklasycystycznym, wybudowanym w stylu empire,   a jej poświęcenie miało miejsce 5 października 1823 roku. W tym samym roku przeniesiono siedzibę dotychczasowej lokalii z Lisowa do Kochanowic, a jej pierwszym  duszpasterzem  został  ks.  Johann  Bernhard.  Elementy wyposażenia kościoła pochodzą od różnych  darczyńców.  Obraz  św.  Wawrzyńca  podarował ks. Schmidt z Nysy, obraz Matki Boskiej Częstochowskiej ufundował zarządca majątku w Kochanowicach – Jakub Graca, a figury św. Sebastiana i św. Rocha podarował ks. Jan Wieczorek z Lubecka.

Od połowy XVII wieku przez kolejne trzy stulecia jeżowianie należeli do parafii w Sierakowie, a jeszcze wcześniej do Lubecka. Proboszczom lubeckim i sierakowskim świadczyli snopowe – inaczej dziesięcinę, znaną też tutaj jako podatek kościelny w pieniądzu i zbożu. Czynili tak do roku 1871, kiedy razem z mieszkańcami Sierakowa, Molnej, Wędziny i Panoszowa wykupili swoje zobowiązanie za ogólną sumę 1280 talarów. Zgodnie z urzędowym cennikiem (nie było „co łaska”) płacili również za różnorodne czynności duszpasterskie np. od chrztu 4 srebrne grosze czyli czeskie, od ślubu drugiej klasy 1 talar (ok. 32 grosze), od pogrzebu trzeciej klasy – 15, czwartej – 6 czeskich (połowa XVIII wieku). Parafianie przekazywali też kościołowi pieniądze w formie tzw. Fundacji, czyli kwot podlegających normalnemu oprocentowaniu, z czego ksiądz otrzymując pewną część zobowiązany był odprawić określoną ilość mszy.

Dwie kapliczki, z połowy XIX w., w obrębie wsi przy skrzyżowaniu ulicy Częstochowskiej z drogą do Ostrowa. Kapliczki są murowane, zamknięte trójbocznie, wewnątrz znajdują się ludowe rzeźby św. Jana Nepomucena i św. Floriana.

Budynek mieszkalny znajduje się przy ul. Wolności 4 w Boronowie. Pochodzi z początku XX wieku.

Został wpisany do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na podstawie UCHWAŁY NR 58/XXV/2012 z dnia 26 września 2012 r.

Panoramę wsi wieńczy neobarokowy kościół parafialny p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego  wybudowany w latach 1922-1923. Pod przewodnictwem miejscowego Proboszcza parafianie podejmują wiele inicjatyw służących odnowie wsi oraz zachowaniu dziedzictwa kulturowego historycznego miejscowości. Duża część tych działań np. obchody tradycyjnych świąt, dożynki wiejskie, realizowana jest na terenie otaczającym Kościół Parafialny p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego, a część  również w samym kościele. Z tego punktu widzenia kościół i otaczający go teren posiadają szczególne znaczenie dla zaspokajania potrzeb społeczno-duchowych mieszkańców wsi Zborowskie. Ze względu na cechy funkcjonalno-przestrzenne  terenu, na którym znajduje się kościółek jak i sam zabytkowy charakter tej świątyni i kościół i teren mogą w jeszcze większym stopniu realizować potrzeby lokalnej społeczności. 

Obiekt wybudowany w 1707 roku jako budynek mieszkalny dla organisty i jednocześnie nauczyciela w szkole. Pierwszym mieszkańcem był Jarosław Jaroszewicz. W 1819 roku posadę nauczyciela objął Lompa.

Na szczególną uwagę zasługuje Sala Tradycji Magistrali Węglowej Śląsk – Porty im. inż. Józefa Nowkuńskiego, gdzie istnieje możliwość zwiedzania i zapoznania się z historią Magistrali Węglowej Śląsk – Porty, największą inwestycją komunikacyjną w II Rzeczpospolitej, wybudowaną w latach 1925 – 1933 (magistrala węglowa umożliwiła bezpośrednie połączenie Śląska z Gdynią).

Pierwsze wzmianki o parafii w Lubszy pochodzą z 1374 roku i związane są z poborem świętopietrza. Pierwszy kościół zbudowany na przełomie XIV i XV wieku spłonął albo w czasie wojen husyckich albo w okresie wojny między Władysławem Jagiełłą a skięciem Władysławem Opolczykiem. Następny kościół murowany powstał prawdopodobnie w połowie XV wieku. Jego fundatorem był Piotr z Lubszy, właściciel tutejszych dóbr.

Pochodzący z przełomu XIX i XX wieku pałac był świadkiem historycznych wydarzeń. To w nim m.in. Wojciech Korfanty podpisał odezwę do ludności Śląska, wzywającą ich do zbrojnego powstania przeciw ówczesnemu podziałowi tych ziem pomiędzy Niemcami a Polską. Przez kilkanaście lat pałac pełnił funkcję ośrodka rehabilitacyjnego. Obecnie w jego wnętrzach znajduje się luksusowy hotel i restauracja.