Stawy Brzoza to obiekty cenne pod względem przyrodniczym oraz historycznym. Stawy Brzoza to zarastający zbiornik wodny oraz sąsiadujące z nim podmokłe łąki.
Zbiornik wodny powstał w latach 1923-1925 z inicjatywy hrabiego Ludwika von Ballestrema, wybudowany jako jeden z pięciu stawów hodowlanych.

Stodoła w Zespole Pofolwarcznym powstała w II połowie XIX wieku. Obecnie stanowi własność prywatną i  pełni funkcję myjni samochodowej, zakładu. Obiekt znajduje się przy ul. Koszęcińskiej w Boronowie.

Stodoła w Zespole Pofolwarcznym została wpisana do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na podstawie UCHWAŁY NR 58/XXV/2012 z dnia 26 września 2012 r.

Pochodzący z przełomu XIX i XX wieku pałac był świadkiem historycznych wydarzeń. To w nim m.in. Wojciech Korfanty podpisał odezwę do ludności Śląska, wzywającą ich do zbrojnego powstania przeciw ówczesnemu podziałowi tych ziem pomiędzy Niemcami a Polską. Przez kilkanaście lat pałac pełnił funkcję ośrodka rehabilitacyjnego. Obecnie w jego wnętrzach znajduje się luksusowy hotel i restauracja.

Budynek przy ul. Paderewskiego 7 zbudowano w latach 1894-1895 jako siedzibę "stanów powiatowych". W okresie międzywojennym znajdowało się tu starostwo powiatowe.

W miejscowości znajduje się zabytkowa kapliczka z XIX w. posiadająca cechy sztuki ludowej. Kapliczka umiejscowiona jest w przy trasie Pawonków - Lubecko.

Cmentarz położony przy ulicy Tarnogórskiej, został założony na przełomie XVII i XVIII wieku, powiększony w 1913 roku, niwelując przy okazji grodzisko. Teren cmentarza rozdzielony jest drogą na dwie części. Południowa, starsza, skupia się wokół kościoła p.w. św. Walentego. Aleje obsadzono szpalerami tiu. Najstarszy zachowany nagrobek pochodzi z 1805 roku. Tutaj znajduje się również nagrobek Józefa Lompy. Ponadto jest tu mogiła powstańców śląskich, zbiorowa mogiła żołnierzy polskich poległych we wrześniu 1939 roku.

Kaplica Góra Oliwna – zbudowana w 1910 r. z cegły na zboczu Coglowej Góry (365 m n.p.m.) – najwyższego wzniesienia w granicach miasta. Służyła niegdyś jako kaplica przedpogrzebowa. Nazwa wywodzi się od obrazu, w ołtarzyku kaplicy, przedstawiającego Jezusa modlącego się na Górze Oliwnej w towarzystwie śpiących Uczniów.

Kościół pod wezwaniem św. Anny w Lublińcu wzniesiony został w 1653 roku na ówczesnym przedmieściu. Jego fundatorem był właściciel dóbr lublinieckich, Andrzej Cellary. Świątynia została zbudowana na zrąb, jest jednonawowa, z dachem pokrytym gontem. Wnętrze zaprojektowane zostało w stylu barokowym.

Pierwsze wzmianki o kościele pochodzą z 1347 i 1490 roku, choć parafia istnieje od XIII wieku. Jeszcze w 1569 roku kościół był drewniany, kryty gontem wspomina się również o belkach i drewnie użytym do naprawy. Na początku XVII wieku, w latach 1607-1608 na miejscu starego drewnianego zbudowano nowy kościół murowany, z wykorzystaniem pozostałości po starej budowli. Przebudowany w 1756 roku, uległ spaleniu w 1789 roku. Prace związane z odbudową rozpoczęły się w 1811 roku.

Budynek przy ul. Sobieskiego powstał na przełomie XIX/XX w. i pełni funkcje więzienia. Budynek zbudowany jest z czerwonej, nieotynkowanej cegły. Otoczony jest wysokim murem. Budynek składa się z kilku połączonych ze sobą brył pod dachami dwuspadowymi. Elewacja szczytowa budynku zawiera okulusy oraz tynkowaną blendę. Elewacje te zwieńczone zostały sterczynami. Elewacje dłuższe zakończone są ceglanym gzymsem.